Beste lezer,
Het zijn vreemde en bijzondere tijden, voor iedereen. Voor ons betekenen de coronamaatregelen een bizarre stop van een heel dierbaar project. Half februari hadden wij de première van Hoe ik talent voor het leven kreeg in ITA, de schouwburg in Amsterdam, en sindsdien reisden we langs vrijwel overal uitverkochte schouwburgen in Nederland. Het was onze eerste voorstelling in de grote zalen en het was een spannend maakproces met ruim vijftig mensen op het podium, verschillende kunstdisciplines en een meereizend verdiepingsprogramma De Expeditie. We hadden wel gedacht dat we wat aandacht zouden krijgen – het gebeurt niet vaak dat er zo’n grote groep statushouders op het toneel staat – maar dat het zo overweldigend zou zijn… We waren net aan het voorbereiden om in de laatste voorstelling op 19 april alle spelers met een vluchtverleden uit alle steden mee te laten spelen (150 in het totaal), en toen was het opeens voorbij. Corona legt de wereld – en dus ook onze tournee – stil.
Wij vinden dat een voorstelling van ons geslaagd is als je eruit komt en niets anders kan dan over het onderwerp praten. Zo kwam het publiek vaak naar buiten. Met een grote behoefte om te praten, omdat iets in hen was geraakt. Die behoefte was zelfs zo groot dat onze maatschappelijke partner NewBees, die alle spelers begeleidt in hun zoektocht op de Nederlandse arbeidsmarkt, meereisde naar elke stad om achteraf met bezoekers in gesprek te gaan. Over het onderwerp en vaak ook over wat mensen kunnen doen om iets bij te dragen.
Het gebeurde ook met allerlei organisaties en partijen die met het onderwerp te maken hebben. Medewerkers van bijvoorbeeld het COA (Centraal Opvangorgaan Asielzoekers) en de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND) kwamen kijken. Dat maakte op een gekke manier het cirkeltje rond. Meer dan een jaar geleden zaten wij bij hen op kantoor om te horen wat hun perspectief op dit thema is. Nu kregen we terug dat de voorstelling en De Expeditie hen weer liet invoelen waar zij elke dag mee te maken hebben. Nu wilden zij met ons in gesprek om het daarover te hebben. Al ons werk begint altijd bij de wens om het te hebben over de wereld waarin we leven en de vraag te stellen: hoe doen we dat samenleven (goed)? Dat we dat gesprek met deze voorstellingen zowel konden voeren met mensen die er niets van af weten als met experts binnen dit thema, was bijzonder en hoopgevend.
En dat gesprek is nooit klaar, ook nu in deze bizarre tijd niet. Corona zal eerder de dilemma’s rondom de opvang van vluchtelingen ingewikkelder maken. Ik denk bijvoorbeeld aan de kampen op Lesbos, Turkije en Libië. En hoe doen we dat in Nederland, waar asielzoekers soms kamers moeten delen? Wij zoeken, ook samen met NewBees, naar manieren om het gesprek ook nu en in de toekomst door te laten gaan. Met organisaties, maar ook met de mensen die meespeelden, voor wie dit onverwachte einde in het bijzonder zwaar is. Voor velen was het de eerste keer dat ze voelden dat ze echt een plek hebben hier en we zagen veel talent opbloeien (en niet alleen op het podium). We ontmoeten hen voor nu wekelijks online. En ondertussen zoeken we naar manieren om, dat wat de voorstelling losmaakte, om te kunnen zetten in concrete stappen. Dat is een spannende zoektocht die we nog niet eerder zo intensief hebben gedaan.
Dus mocht jij manieren weten om dat gesprek te ‘verduurzamen’, of ben je nu of in de toekomst op zoek naar mensen voor een functie of een project, gooi eens een balletje op bij ons. Wellicht hebben ook wij een keer een goed gesprek.
Hartelijk,
Floris
PS Deze brief ging over Hoe ik talent voor het leven kreeg, omdat we daar middenin zaten. Maar vorige week hebben we ook onze voorstelling Mollen, die in mei en juni midden in de stationshal van Utrecht Centraal zou gaan spelen, af moeten blazen. Zoals ik al zei, ik besef nog niet wat het allemaal betekent, maar ik merk wel dat we ook Mollen heel graag willen laten zien en alles op alles gaan zetten om dat te kunnen doen.
Foto: Mohammad Alzoabi