Vandaag kwam het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) met het bericht naar buiten dat de asielzoekerscentra overvol zitten en op zoek is naar duizenden nieuwe opvangplekken. Op dit moment verblijven bijna 27.000 mensen in de centra, bijna evenveel als in 2016, op het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis.
Volgens het COA is de oorzaak hiervoor de langere wachttijd voor de asielprocedure, de geringe doorstroming en de onverwachte stijging van het aantal nieuwe asielzoekers. Het Centraal Bureau voor de Statistiek meldde vandaag dat in het derde kwartaal van dit jaar 5910 asielzoekers naar Nederland kwamen en 1200 nareizende gezinsleden.
Vorig jaar kondigde het COA nog aan dat verschillende azc’s zouden worden gesloten, vanwege de daling van het aantal asielzoekers, maar afgelopen zomer trok hetzelfde COA aan de bel en vond dat vooral in de Randstad nieuwe opvanglocaties gerealiseerd moesten worden. Op een totaal van zeventig Nederlandse azc’s zijn er nog geen tien in de Randstad gevestigd. De meeste opvangcentra zijn nu vooral in het veel dunner bevolkte noorden en oosten van het land.
De lange wachttijden voor een asielprocedure blijft een doorn in het oog. Het probleem ligt vooral bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND), zegt Martijn van der Linden, van VluchtelingenWerk Nederland, vandaag in Trouw. “Het overgrote deel van de mensen in de centra wacht op de afhandeling van hun asielaanvraag. Kansrijke asielzoekers waarover niet in acht dagen kan worden beslist, wachten nu gemiddeld tien maanden eer ze een beslissing krijgen, sommigen zelfs meer dan anderhalf jaar voor hun procedure is begonnen. Dat zou eigenlijk binnen twee weken moeten gebeuren. Waarna de procedure in acht dagen zou moeten zijn afgerond.”
Een asielzoeker wacht soms wel anderhalf jaar voor zijn aanvraag in behandeling wordt genomen. Rodaan al Galidi schreef in zijn boek ‘Hoe ik talent voor het leven kreeg’ over de 9 jaar die hij in een AZC zat. “Vanaf het moment dat ik het AZC binnenging, zag ik gezichten met een uitdrukking die ik niet eerder had gezien. (…) Iets wat niet leek op zwaar verdriet, niet op een dodelijke ziekte of op afschuwelijke angst. Iets wat nergens op lijkt. Pas na jaren begreep ik wat het was: het wachten.”
De Braziliaanse schrijver Paulo Coelho schreef ooit: “Wachten is pijnlijk. Vergeten is pijnlijk. Maar niet weten wat te doen is de ergste vorm van lijden.”
Wachten, wachten en nog eens wachten. Ach, als je maar lang genoeg wacht, dan komt uiteindelijk alles weer goed. Of niet?
Foto: Mohammad Alzoabi