Beste lezer,
Laatst zei ik tegen iemand dat het ontwikkelen van Hoe ik talent voor het leven kreeg lijkt op een lange bergwandeling. Je bent eerst aan het klimmen, met geen idee wat er achter die bergkam ligt. Als je boven komt heb je eindelijk weer uitzicht en ligt het vervolg van de route duidelijk in het volgende dal voor je. Zo ontdekken we in dit project elke keer ook weer een volgend stukje van de route.
Drie weken geleden hadden we de laatste van de zeventien selectieavonden die we hebben gedaan in zes steden. Op die avonden zoeken we nieuwe Nederlanders (we gebruiken deze term liever dan ‘statushouders’) die mee willen doen aan de voorstelling. Deze laatste avond was druk en de studio niet zo groot. Dus zodra iedereen een beetje begon te bewegen was de ruimte tot in de hoeken gevuld en bloedheet. Dat gaf een bijzondere kwaliteit aan de beelden. Mensen die zwetend tussen elkaar door bewegen, zich tegen de muren of de grond drukken. Het was jammer dat we afscheid moesten nemen van het houden van selectieavonden, want op veel van de avonden gebeurden al prachtige dingen.
Door al deze selectieavonden is er een indrukwekkend aantal deelnemers in de zes steden. Daar zijn we blij mee en trots op. Maar nu begint de beklimming van de volgende berg: het repeteren. Want we hebben allerlei mensen uit allerlei landen, die allerlei talen spreken en allemaal op hun eigen manier bewegen. Samen met Pieter C. Scholten en Emio Greco, de choreografen van ICK Amsterdam, gaan we op zoek naar de choreografie van het wachten, zoals wij het genoemd hebben. Het wordt een ‘bewegingstaal’ die gaat over wat wachten doet met je hoofd, je hart en je lichaam.
In de eerste repetitie met een groep in Amsterdam hebben we veel dingen uitgeprobeerd. De energie spat er vanaf, en het ongemak ook af en toe. Ineens zijn mensen die nog nooit zo met hun lijf gewerkt hebben bezig met stretchen, in slow motion lopen of een kleine serie abstracte dansbewegingen. Ik kijk er met veel plezier naar, maar zit ondertussen ook te puzzelen hoe we hier een geheel van maken. Ik denk dat deze bergwandeling nog wel even gaat duren. Want we ontwikkelen nu de choreografie, maar dan komen in december de muzikanten erbij en in januari de tekstacteurs. Elke keer weer een berg om te beklimmen.
Naast de artistieke zoektocht is het ook steeds weer uitvinden hoe we werken met al deze mensen. Elke bijeenkomst vragen we letterlijk welke taal we zullen spreken. Soms gaat het in het Nederlands, soms in Nederlands en Engels en we hebben een avond in Leeuwarden gehad waarop we Nederlands, Engels, Arabisch én Rohinya spraken. Soms is het best lastig om te in te schatten wat mensen precies meekrijgen, maar het is mooi om te merken dat zodra mensen gaan bewegen het allemaal veel simpeler wordt. Dan is iedereen gelijk en is er even weinig taal nodig. Ondanks dat er veel uit te vinden is, vind ik dat heel hoopgevend. De overgave van iedereen in het bewegen is soms al ontroerend.
We zullen zeker nog een hoop miscommunicatie en artistieke vragen tegenkomen. Deze beklimming duurt misschien wel tot na de première. Maar gelukkig houden we van lange bergwandelingen.
Hartelijk,
Floris
PS De selectieavonden zijn misschien voorbij, maar er is in een aantal groepen nog ruimte. Dus als je nieuwe Nederlanders kent in Amsterdam, Den Haag, Arnhem, Rotterdam, Utrecht of Leeuwarden, laat het ons weten via talent@watwedoen.nl. Zij kunnen zich nog aansluiten.