“In het begin zag ik dit als een gewone baan. Een klus. Een project van anderen, waar ik mijn bijdrage aan mocht leveren. Maar toen ik bezig was, merkte ik dat ik steeds meer persoonlijk betrokken raakte. De verhalen van de spelersgroep én de verhalen die schrijver Rodaan Al Galidi in het boek beschrijft, brachten mij terug naar mijn tijd in het AZC. Ik besefte me dat ik niet zomaar aan een project werkte. Ik werkte aan mijn eigen project.”
Deze woorden sprak Seeryz Jalbout laatst uit tijdens een debat in Rotterdam. Seeryz, ooit zelf moeten vluchten uit Syrie, werkt nu als productieassistent bij WAT WE DOEN.
Jarenlang roept men, al dan niet als een dolende in het donker, dat de afstand van de gesubsidieerde cultuur tot de volle breedte van de Nederlandse bevolking te groot is en dat er radicaal iets moet veranderen. Dat iedereen zich voldoende gerepresenteerd, en gehoord moet voelen. Je struikelt als het ware over de vele bijeenkomsten en conferenties, georganiseerd om inclusiviteit en culturele diversiteit binnen de cultuursector te realiseren. Maar is er in die jaren daadwerkelijk iets veranderd? Weinig. Er is wel een verandering gaande. Er wordt veel over het belang van diversiteit in de cultuursector gesproken. Maar ik vraag me af of er iets mee gedaan wordt.
Inclusiviteit bereik je niet door er eindeloos over te praten of te schrijven. Het vraagt om een duidelijk eigen perspectief. En dat ontwikkel je, met alle respect, niet achter je pc of tijdens een conferentie, maar door bijvoorbeeld de straat op te gaan en mensen te ontmoeten. Door te luisteren naar de verhalen, naar de behoeften en wensen van de mensen die je zo graag in je organisatie zou willen hebben. Of in je zaal. En door je in te leven.
Een ieder heeft zijn of haar eigen verhaal en wil zichzelf herkennen én zich identificeren met wat er op het toneel staat. Verschillende groepen vragen daarom om een specifieke benadering, met een cultuuraanbod dat daarop aangepast is.
Inclusiviteit bereik je door er ook écht in te willen investeren. Je zult ervoor moeten gaan. Lef tonen en durven. Dat kan gevolgen hebben voor je bedrijfsvoering en personeelsbestand. Als je het daadwerkelijk zo belangrijk vindt, zul je ook niet bang moeten zijn voor verandering en nieuwe makers als een eventuele bedreiging zien. Ja, dat kan zelfs ook betekenen dat je je eigen vertrouwde plek binnen je organisatie aan een ander moet afstaan.
Terwijl men, na jaren, nog steeds over elkaar heen buitelt over de noodzaak van een diverse cultuursector, klinken die woorden van Seeryz nog steeds na in mijn hoofd. ‘Ik werkte aan mijn eigen project.’
Zo moeilijk is het echt niet, jongens.
Foto: Mohammad Alzoabi