Ben je lenig? Flexibel? Als ik mijn tenen aan moet raken, kom ik zeker tien centimeter armen te kort. Maar werkend onder de huidige maatregelen dan zou ik zeggen dat ik best flexibel ben. Je kan zeggen wat je wil over corona, maar het houdt je scherp.
We zijn sinds het begin van januari begonnen met repeteren voor Hoe ik talent voor het leven kreeg. Ik keek er enorm naar uit. Mensen zien, samen iets maken, spontane momenten die je in online overleggen moeilijker krijgt. En ook na twee jaar is het weer bijzonder om iedereen te zien en met zo veel verschillende mensen en nationaliteiten aan deze voorstelling te bouwen. Dit project was al een unieke ontmoeting toen we het twee jaar geleden maakten en die kracht blijft, gelukkig.
Deze ontmoeting vraagt ook wel wat van onze flexibiliteit. Met ruim veertig mensen werken we in één ruimte terwijl de meest besmettelijke variant van het virus rondgaat. Mondkapjes, zelftesten, bubbles, afstand houden waar mogelijk, gescheiden eten en hoe graag we het ook willen na twee jaar, niet elkaar in de armen vallen. Iedereen doet het geweldig en ook al weten we nog niet wanneer we precies gaan spelen, we gaan de voorstelling weer helemaal op poten zetten, zodat we kunnen knallen als het kan in februari en maart. De volledige speellijst en informatie over kaarten vind je hier.
Onze flexibiliteit wordt goed getest. Op de avond van de eerste repetitie belt een van de acteurs me: twee positieve zelftesten… Geen probleem, dan werken we online met iedereen vijf dagen in quarantaine (want nog oude maatregelen). En de week daarna is de acteur die positief testte er online bij, terwijl de rest met mondkapjes op de vloer staat. Alles opgelost.
De volgende dag belt de oppas: corona. Dan regelen we andere oppas. De week erna test mijn zoontje positief… Ik denk dat we het na corona misschien wel eens saai gaan vinden. Wanneer gebeurt er weer eens wat?
Ondertussen spat de energie van de repetities en kijken we reikhalzend uit naar spelen, naar publiek. Hoe ik talent voor het leven kreeg gaat over het gevoel van machteloosheid als je niet weet hoe lang het wachten in een AZC gaat duren en waar je op wacht (mogen blijven of moeten vertrekken). Soms maken we grapjes dat het wachten op duidelijkheid over wanneer de theaters open mogen een heel klein beetje lijkt op dat wachten. Maar tijdens het repeteren vergeten we even dat we nog steeds niet weten wanneer we zullen gaan spelen. We vergeten even dat burgemeesters gaan handhaven bij een ludieke actie in de theaters. We doen wat we het beste kunnen: doen alsof jij in de zaal zit, met vrienden, familie, buren, kinderen, of wie je ook maar mee hebt genomen.
Laat we niet te lang wachten met elkaar te zien.
Hartelijk,
Floris